Thierry22 september 2007 – 18:40

Er zijn van die namen die op korte tijd een begrip worden van omstredenheid. Semira Adamu is één ervan. Deze Nigeriaanse asielzoekster werd in 1998 door Belgische politieagenten onder twijfelachtige omstandigheden om het leven gebracht. België stond al vlug in rep en roer en de toenmalig minister van binnenlandse zaken, Louis Tobback, nam ontslag. Het is wel duidelijk dat zonder dit tragische voorval dit onbekende meisje van twintig nooit de annalen van de geschiedenis had gehaald. Nog jaarlijks wordt in België haar dood rond 22 september herdacht.

Anders is het in de Nigeriaanse staat Kaduna, Semira's plaats van afkomst. Achttien maanden heb ik er gewoond, waarvan de laatste zes maanden in precies de zelfde straat als Semira's ouders. Toch was het tot mijn grote verrassing pas op de vooravond van mijn terugkeer naar België dat een buurvrouw mij erop wees "dat het de Belgen zijn die hun dochter Semira hebben vermoord". Onze straathoekwerker kon vorige week Semira's ouders ontmoeten voor een interview.

«Wij hebben de omstandigheden van de dood van onze dochter moeten vernemen via de media. Ons wordt verteld dat één van de agenten in het opvangcentrum Semira al met de dood bedreigde als ze het vliegtuig niet zou opstappen», zo beginnen Semira's ouders opgewonden het gesprek.

Veel hebben zij anders niet te horen gekregen. Hun hele proces van eerherstel werd door een Belgische en een Nigeriaanse advocaat bepaald. De familie zou geld krijgen. Vorig jaar werd een som van om en bij de 15.000 euro toegekend. Advocaten slorpten er 6.000 euro van op. De familie was dan al twee jaar eerder verhuisd omdat de huur van hun appartementje hen te veel werd. Vandaag hebben ze een huisje kunnen kopen. Semira's vader is gepensioneerd, haar moeder werkt nog in het onderwijs. Kregen ze veel steun van de plaatselijke bevolking of leiders? «We hebben geen enkele aanmoediging gekregen uit lokale politieke kringen, noch van buren of kennissen. Steun hadden we enkel van onze familie en aanverwanten».

Semira's familie behoort tot Kaduna's armere bevolking. Net als miljoenen anderen leven ze zonder hoop op vooruitgang. In Nigeria heerst er overal wanorde. Het leven van de arme bevolking heeft nauwelijks waarde in de ogen van de nieuwe olierijken. Nigeria is een land waar de dood op elke hoek van de straat loert. Mensen worden er ziek. 's Anderendaags kan hun begrafenis al volgen. Werkuren tot zeventig per week, voor amper dertig euro per maand. Politie die plundert en moordt. Gevangenissen? Ja. Justitie … neen. Mannen die vluchten in plezier en vrouwen die hun lichaam aanbieden voor een sneetje brood of een juweeltje. Ondertussen kopen politiekers electorale overwinningen ritueel af met ledematen van onschuldig afgeslachte kinderen.

Voor een foto van Mevrouw Adamu, Semira's adoptiefmoeder: http://nl.thabor.org/r/default.asp?iID=FMJHLE

Thierry Limpens
Abdul Aziz Ahmadu
www.thabor.org