Deze vrijhandelszones, maquilas genaamd, zijn afgebakende terreinen op Guatemalteekse grond waar buitenlandse bedrijven, vooral in Zuid-Koreaanse handen, genieten van bijzondere voordelen. Zo hoeven deze bedrijven geen taksen te betalen op de ingevoerde grondstoffen. Ook moeten deze bedrijven de eerste 10 jaar geen belastingen betalen. Dit brengt echter met zich mee dat deze bedrijven, na 10 jaar van deze voordelen te hebben genoten, van dag op dag de fabriek sluiten, en iedereen op straat zetten. Daarna openen ze het bedrijf weer onder een andere naam, in een andere vrijhandelszone en met andere arbeiders.
Het gevolg van deze tactiek is dat de bedrijen grote winsten genereren, maar dat niets van deze geldstromen naar de regering en dus ook niet naar het volk gaat.

Onder deze omstandigheden moeten de arbeiders, en vooral arbeidsters in de kledingsector, in onmenselijke omstandigheden werken. Zo is er niet enkel de voortdurende dreiging van plots ontslag, maar mag men bijvoorbeeld maar 2 keer per dag naar het toilet, en wordt dit nog getimed ook; wordt de 31e dag van een maand nooit uitbetaald; mag men geen water meenemen op de werkvloer, terwijl de werkgever ook geen water voorziet; en nog veel meer.

Eén van de organisaties die dit onrecht probeert aan te pakken is onder andere de vakbond CGTG, een van de partners van Wereldsolidariteit. Nochtans is dit niet vanzelfsprekend. Vakbondsmilitanten genieten geen enkele bescherming. Zo werden er in 2006 twee medewerkers van de CGTG vermoord. In Guatemala worden er iedere dag zo 16 mensen vermoord. Opvallend is ook dat de CGTG heel veel werkt in de informele sector, in tegenstelling tot de vakbonden de we in België kennen. Dit komt voort uit de massale ontslagen bij het sluiten van fabrieken. De arbeiders staan van de ene dag op de andere op straat, maar moeten wel hun gezin onderhouden. Daarom worden velen van hen straatverkopers. De CGTG helpt deze mensen bij het verkrijgen van een vergunning, geeft hen een kleine identiteitskaart, zodat ze toch enigs over een officieel statuut beschikken, en verleent microkredieten.

Alberto Ramirez Ordoñez, één van de Guatemalteekse gasten, is vakbondsleider bij de CGTG. De andere gast, Luciano Ramirez Chilel, is een boerenleider van de MTC, de Movimento Trabachadores Christiano, een Guatemalteekse boerenorganisatie. Hij ijvert al 5 jaar voor boerenrechten. Hij werd zelf ook afgedankt door een grootgrondbezitter, en werd met zijn 12 kinderen op straat gezet. Nu probeert hij met een aantal boeren zelf een finca over te nemen. Een finca is een immense boerderij, in handen van een grootgrondbezitter, waar kleine boeren een stukje grond pachten. Net zoals bij ons in de Middeleeuwen.

Bij hun bezoek werden de 2 Guatemalteken bijgestaan door Leen Vanderhulst van Wereldsolidariteit en Bart Verstraeten van Social Alert, die een rapport heeft opgesteld over de arbeidsomstandigheden in de maquiladores. Zij werden aangemoedigd door een twintigtal mensen van Wereldsolidariteit en het ACV.

Deze actie kaderde in de nieuwe campagne van Wereldsolidariteit: 'De kracht van mensen samen', vanuit het standpunt dat armoede te hardnekkig is om er zelf uit te geraken. Alberto en Luciano zijn 2 van de 10 gasten die zijn uitgenodigd om de campagne gezicht te geven. Naast hen zijn er ook gasten uit Bangladesh, Congo, Guinée en Niger.

Naast deze actie loopt er ook al een tijdje een petitie in Leuven en Brussel. Er werd overigens al een succesje geboekt: een medewerker van de CGTG die gearresteerd werd op beschuldiging van diefstal uit de sociale kas, werd vrijgelaten door internationale druk uit Nederland en België.