Paul De Witte, woordvoerder van Basisbeweging, Vlaams Netwerk van kritische christenen en basisgroepen16 januari 2010 – 18:31

Maar dit belet niet dat we ontzet zijn door deze keuze. Waarom?
We vatten het samen in één zin: omdat we vrezen voor Nederlandse toestanden, die gekenmerkt zijn door een heilloze polarisatie, veroorzaakt door de Vaticaanse benoemingspolitiek.

Waarin bestaat nu concreter onze vrees?
Dat de vervreemding zal toenemen tussen het kerkinstituut en hetgeen niet alleen leeft binnen de (kritische) christelijke basisbeweging, maar ook binnen de zeer brede basis van de Vlaamse kerk. Deze benoeming getuigt van een blindheid veroorzaakt door een engkerkelijke ideologie die alle voeling heeft verloren met heel wat maatschappelijk evoluties.

Dat we zullen geconfronteerd worden met een terugkeer naar een dogmatisch katholicisme, dat de openheid voor de werkelijkheid van de hedendaagse wereld inruilt voor een in zichzelf gekeerd geloof dat, denkt de éne absolute waarheid in pacht te hebben.

Dat de vele processen van openheid die in de loop van de voorbije decennia op gang zijn gekomen, zullen stilgelegd worden en dat ten gevolge daarvan opnieuw heel wat geëngageerde katholieken ontgoocheld zullen afhaken om andere bevrijdende wegen op te zoeken.

We vermelden in vraagvorm kort enkele van die open zoekprocessen, die heel wat christenen bezighouden en motiveren in hun zoektocht naar een bevrijdend en gelukkig makend geloof:
Hoe kunnen we evolueren van een gesloten en onwrikbaar vastliggende “Roomse” identiteit naar een open “Messiaanse” identiteit, waarbinnen ruimte is voor allerlei vormen van kruisbestuiving, die juist nodig zijn om vruchtbaar te blijven? Kruisbestuivingen tussen christelijke bewegingen en allerhande maatschappelijke bewegingen die ook op zoek zijn naar heil voor mensen die vaak slachtoffer zijn geworden: verenigingen “waar armen het woord nemen”, vredesbeweging, antiracisme beweging, vluchtelingenorganisaties, vakbonden…

Hoe kunnen we als katholieke christenen mee motor zijn binnen de huidige interreligieuze processen die van levensbelang zijn voor een vredevolle toekomst voor onze wereldgemeenschap? Het terugplooien op de eigen ‘enig zaligmakende identiteit’ is absoluut nefast in het actuele zoekproces om, met betrekking tot concrete maatschappelijke spanningsvelden tot meer samenspraak te komen tussen christenen, moslims, joden en vrijzinnigen.

Hoe moeten christelijke gemeenschappen straks inspiratie blijven putten uit het bevrijdende, open Messiaanse verhaal over Jezus van Nazaret indien het instituut weer elke ruimte voor interpretatie zal gaan bezetten met haar Kerkelijke dogma’s?

Hoe kan het christelijke middenveld de eigen identiteit blijven actualiseren en deelnemen aan het maatschappelijke debat omtrent arbeid, zorg, en emancipatie wanneer haar kerkleiders de koers opnieuw gaan oriënteren op de situatie van voor het 2de Vaticaans Concilie?

Hoe kunnen we ons ‘katholiek’ (betekenis: ‘voor iedereen’) blijven noemen als groepen mensen, i.c. homoseksuelen, door onze nieuwe Belgische kerkleider ‘abnormaal’ worden genoemd?

Hoe kunnen we in creatieve trouw aan de traditie een pastoraal opbouwen, die niet langer afhankelijk is van een klerikale invulling van het ambt van voorganger, maar die op de eerste plaats oog heeft voor de noden van de plaatselijke gemeenschap?

Nog vele andere vragen kunnen worden gesteld. In ieder geval wilden we in eerste instantie ons onbegrip uitspreken bij deze benoeming en vooral ook onze bezorgdheid over de toekomst van de bevrijdende kracht van het oorspronkelijke christelijk verhaal, ook binnen onze seculiere samenleving.