Aagje31 augustus 2009 – 23:42

“Hardcore isn' t only about music”

In februari 2009 reisde de Londense Hardcore Punk band 'Hello Bastards' voor 10 dagen af naar Israël. Eén van de bandleden, een Israëli, diende zijn visum te verlengen en de band zag zijn kans Israël van dichter bij te leren kennen. Als politiek geëngageerde band wilden ze met eigen ogen zien en ervaren waar ze ook over 'screamen' in hun songs: het Israëlisch- Palestijns conflict. “En met de recente bombardementen van het Israëlische leger op Gaza achter de rug en met Israëlische verkiezingen in het vooruit zicht was het een erg interessante periode om het land te bezoeken.” Als zelfverklaarde anarchisten schuwen de bandleden geen controverse of een 'agressief' standpunt in hun songs. “Dat is waar Hardcore Punk tenslotte over gaat. Het gaat niet enkel om de muziek. Het gaat over het uitwisselen van gedachten en over het stellen van vragen.” In de song 'Palestanian Holocaust' (read the title) klagen ze de Israëlische bezetting van Palestijns gebied aan. “De titel klinkt nogal hard”, zeggen ze zelf. “Maar die dient natuurlijk om te choqueren. Wat we echt willen, is de reëele politieke situatie in Palestina aan de kaak stellen.” Leidt een song als deze dan niet tot discussies binnen de band, met een Israëli als bandlid? Nee, zegt 'Hello Bastards.' “Wat politieke ideeën betreft zitten we allen op dezelfde lijn. En Santi (cfr bassist/ Israëli) is ook lid van 'Anarchists Against the Wall', dat demonstraties tegen de Iraëlische bezetting organiseert in Palestina.

“It looks like a military camp”

De band vertelt over zijn aankomst op het vliegveld van Tel Aviv. Meteen wordt 'Hello Bastards' geconfronteerd met de Israëlische autoriteiten. Nog voor ze de identiteidscontrole kunnen passeren, worden ze driemaal tegengehouden en 'ondervraagd' door 'security- people'. 'Hoe het mogelijk is dat vijf mensen van verschillende nationaliteiten vrienden zijn.' is één van de vragen die hen meermaals ten beurt valt. Na een tijdje kunnen ze het vliegveld verlaten maar politie of het leger is ook in het straatbeeld niet weg te denken. “De aanwezigheid van soldaten die rondzeulen met M16 's in de stadscentra of op bussen is hallucinant. Het lijken wel 'military camps'. Door de komende verkiezingen hing er ook een gespannen sfeer die eveneens heel nationalistisch getint was. Overal hingen Israëlische vlaggen en zelfs de graffiti die we aantroffen zei dingen als 'Dit is ons land'. Een enkele Hebreeuwse slogen die we leuk vonden blokletterde: 'Another election, another lie.”

Meer machtsontplooiing ervaart het vijftal aan de checkpoints, de overgangen naar bezet Palestijns gebied. “Je raakt niet zomaar over de 'grens'. Er is een goede reden voor nodig en je kan best op geen enkele manier provoceren. We hebben bijvoorbeeld geen foto's kunnen nemen van de checkpoints omdat we dan zeker niet toegelaten zouden worden.“ 'Hello Bastards' verblijft in Jaffa, niet ver van Tel Aviv en besluit naar het Palestijnse Ni' ilin te gaan om deel te nemen aan een demonstratie van 'Anarchists Against The Wall'. Activisten uit oa Zweden, Spanje en Frankrijk komen hier hun steun betuigen aan 'locals' die elke vrijdag opnieuw hun protest tegen oa de bezetting en de geplande bouw van een muur komen uiten. Op voorhand worden de bandleden alvast ingelicht over de wapens die Israelien Defense Forces (IDF) kan inzetten tegen hen. Na het gebed komen de betogers samen in het traditionele Palestijnse dorpje en kan de actie van start gaan. Vanaf het moment dat de betogers enkele meters het dorp uit, het veld instappen, worden ze vanop 'de muur' bestookt met traangas, granaten en rubberen kogels. Op het einde van de betoging zijn er 14 gewonden. “Het is irreëel dat zelfs internationale activisten niet veilig zijn om hier op vreedzame manier te betogen. De velden waar we op demonstreerden, stonden trouwens ooit vol met olijfbomen. Je moet weten dat olijven en olijfolie de belangrijkste kostwinning zijn voor de Palestijnen. Maar de meeste bomen zijn gekapt door het Israëlische leger. De bewoners zijn dus hun job kwijt en kunnen bovendien niet eens demonstreren op hun eigen velden zonder gevaar te lopen.

“To talk and sing about it is not enough”

De bandleden zijn kwaad bij het ervaren van het geweld en de discriminatie die de Palestijnen in Ni'ilin en andere dorpen elke dag doormaken. “Een ander voorbeeld hiervan is de aanleg van een autoweg die enkel toegankelijk zal zijn voor Israeliërs. Palestijnen moeten gebruik blijven maken van een stenen weg die amper een weg is. Je kan tientallen boeken lezen over de situatie in Israël/ Palestina, maar eens je er bent is het toch een ander verhaal. Nu weten we dat erover praten en zingen niet genoeg is. We hebben een groot respect voor de internationale activisten die de Palestijnen hun steun betuigen. Wat ze zelf nog willen doen is erover blijven praten. De realiteit dichter brengen bij ons publiek door over onze reis te communiceren. We geven ook benefietconcerten en verkopen oa brochures en boeken over Palestina.”

“A small but strong scene.”
De band speelde naast hun bezoek aan Palestijns gebied ook enkele 'gigs' in o.a. Jaffa: “Er is kleine maar sterke scène. Het publiek was enorm enthousiast, hielp met de bouw van het podium en was ook enorm geïnteresserd in wat we te zeggen hadden. “Sommige Israelïsche hardcore bands zijn erg politiek geëngageerd. 'Mitane' heeft bijvoorbeeld songteksten die over homoseksualiteit gaan, een thema dat nog altijd moeilijk ligt in Israël. Alhoewel zo'n ideeën hen niet altijd in dank wordt afgenomen. Volgens 'Hello Bastard' zijn punks, net als homo's, 'outcasts' in de Israelische samenleving. “Een vrouw die een sticker met opschrift 'stop the occupation' droeg werd op klaarlichte dag door een volwassen vrouw en kinderen fysiek aangevallen en uitgescholden.” Kan de punkscene een platform zijn voor kritisch gedachtegoed in Israël? “Tijdens optredens kan er in elk geval gepraat worden over alternatief gedachtegoed wat elders blijkbaar niet kan.” Of ze zelf terug keren naar Israël weten ze niet. “Als we al terug gaan, zal het enkel zijn om deel te nemen aan demostraties en niet om 'gigs' te spelen. Maar de Israelïsche autoriteiten hebben er alles aan gedaan om ons een 'onwelkom' gevoel te geven."

Tekst: Aagje / Foto: Vic