"Wij komen vandaag betogen omdat er ons vele beloftes worden gedaan, maar niemand die nakomt," zegt Leen Pollentier, woordvoerdster van de vereniging van personen met een handicap (VFG). "Er zou een meerjarenplan komen, dat is er nog steeds niet, er zou worden gewerkt aan het personeeltekort, maar ook op dat vlak zien wij geen vooruitgang." De VFG is daarom erg ontgoocheld in de politieke elite. "Eind vorig jaar heeft toenmalig minster van welzijn Van Ackeren grote beloftes gemaakt, hij zou zich engageren, van al zijn woorden blijft niets over. Voor ons heeft de CD&V zich absoluut niet aan haar woord gehouden."

Op dat woord rekenen nochtans vele mensen. Suleyman Harrouch is een van hen. "Vanaf 2002 heb ik op de wachtlijst gestaan, sinds maart is er eindelijk een oplossing voor mij." Suleyman moest zeven jaar lang wachten op een Persoonlijk Assistentie Budget (PAB),met zo'n budget kan hij iemand inhuren die hem helpt met alledaagse taken. "Ik heb een kind en ben getrouwd. Zonder die extra hulp komt alle werk op de schouders van mijn vrouw terecht. Zij kan dat onmogelijk blijven volhouden. Ook financieel is het trouwens niet gemakkelijk om zo rond te komen."

Het bijzondere aan deze betoging is dat iedereen in de sector de handen in elkaar geslagen heeft om hun boodschap aan de politieke leiders over te brengen. Vandaag is het niet werknemers tegen werkgevers, maar werknemers samen met werkgevers. Jacques Bollen is algemeen directeur in het Sint-Elisabeth begeleidingscentrum in Wijchmaal, hij klaagt het tekort aan personeel sterk aan. "De personeelstop is volledig achterhaald. Die maatregel werd ingevoerd in de jaren '80 toen men vreesde voor een explosie aan werkkrachten, ondertussen is de situatie helemaal veranderd." Het begeleidingscentrum komt momenteel handen te kort. " Wij werken met 300 fulltime-verzorgers, eigenlijk zouden dat er 350 moeten zijn. Onze personeelsnorm is maar tot 80% gevuld.Voor begeleiders is het dus een zeer stressvolle job, de kwaliteit van de begeleiding lijdt hieronder. Mensen worden ook gedwongen om deeltijds te werken waardoor ze natuurlijk een groot stuk inkomen verliezen."

Marc Selleslach, nationaal secretaris van het LBC-NVK(ACV), is vooral verheugd om een sterk front van betogers te zien. "Nog nooit eerder hebben zoveel verenigingen de handen in elkaar geslagen, in 20 jaar tijd heb ik nog nooit zoiets gezien. Wij zijn een front dat niet alleen met speeksel aan elkaar hangt maar met daden." De gesprekken met minister-president Peeters en minister van welzijn Heeren leverden vandaag geen concrete afspraken op, maar dat had Selleslach ook niet verwacht. "De regering loopt op zijn einde, we hadden dus zeker niet gedacht dat we vandaag een regeling zouden kunnen treffen. Wat ik vandaag vooral onthoud is dat minister-president Peeters voor het eerst zegt dat de economische crisis geen effect mag hebben op komende investeringen in de sector. Dat vind ik toch een mooie uitspraak."

Volgens Selleslach zijn er de afgelopen jaren ook goede dingen gebeurd. "Er is de afgelopen jaren 128 miljoen euro geïnvesteerd in de gehandicaptenzorg. Ik vind het te populistisch om te stellen, CD&V beloofde de wachtlijsten weg te werken, ze hebben het niet gedaan, dus hebben ze gefaald. Dan vertel je een te simplistisch verhaal. De laatste jaren zijn er volgens mij heel wat extra mensen op de wachtlijsten gekomen net omdat de mensen die zorgen nodig hebben, beter in kaart worden gebracht." Toch ziet ook Selleslach nog tekortkomingen. "In heel de sector kampen wij met een tekort van 2500 mensen. Daar moet iets aan gedaan worden. Eigenlijk ben ik vooral boos op minister Vanackeren. hij beloofde ons zoveel en maakte niets waar. Hij toonde geen enkel engagement. Dat vind ik echt ontgoochelend."

Katrijn Ruts, stafmedewerkster van Gelijke Rechten voor Iedere Persoon met een handicap (GRIP), is minder positief over de ministers. "Deze week las ik een opiniestuk van Mieke Vogels, ik kan alleen maar vaststellen dat zij gelijk heeft. Er waren enkele positieve stappen gezet, maar de laatste vijf jaar zijn we ongeveer ter plaatse blijven trappelen." Voor Ruts moet er veel meer worden ingezet op zorgvernieuwing. "Daarmee bedoel ik dat er zorg moet komen op maat van de mensen. Wij zijn daarom hevige voorstanders van het persoonsgebonden budget. Hiermee zouden mensen met een beperking zelf kunnen beslissen hoe zij geholpen willen worden."

Tot nu toe is dat persoonsgebonden budget er nog niet, er is enkel een proefproject goedgekeurd door de regering. Voor mensen als Eddy Herrebout is dat een groot probleem. "Ik woon al 17 jaar lang in een zorgwoning waar assistenten mij bijstaan. Zodra ik buiten stap valt die zorg helemaal weg, daarom betaal ik al 15 jaar zelf een persoonlijke assistent, maar ik wil dit legaliseren." Jammer genoeg is dat niet zo gemakkelijk voor Eddy Herrebout. "Ik zou graag gebruik maken van een persoonsgebonden budget. Ik kom niet in aanmerking voor een persoonlijk assistentie budget omdat ik in een zorgwoning leef. Een persoonsgebonden budget zou voor mij dus de oplossing zijn, dan kan ik eindelijk volwaardig werken en een volwaardig sociaal leven opbouwen."