Jan Hertogen10 oktober 2008 – 16:21

In juli (2007) was de grote zus van Bank of China, de Industrial & Commercial Bank of China (ICBC) opgeklommen naar de eerste plaats in de wereld op het vlak van beurskapitalisatie. Ze verdrong de Citibank naar de tweede plaats. In 2005 vertelde Wei Christianso van Citibank nog “dat de vier grote Chinese staatsbanken technisch bankroet zijn. Ze worden slecht geleid en zitten opgescheept met een ongelooflijke berg van slechte leningen. Binnen de twee jaar overklaste één van die failliete reuzen zijn eigen Citibank.”

Volgens Verreet heeft het ministerie van financiën in China striktere controles ingesteld ondermeer op de Agricultural Bank of China en werden buitenlandse experts aangevoerd via strategische allianties. “De Chinese regering stelde haar banken open voor strategische partners. Zo bezit Royal Bank of Scotland nu 10% in de Bank of China. Ook Bank of America, FGolman Sachs en UBS namen een stukje van de Chinese banktaart.”

Maar volgens Verreet is de Chinese bankwereld nog niet gezond omdat de ontleners maar met mondjesmaat of zelfs niet terugbetalen. De vier Chinese staatsbanken vervullen een centrale rol in de plannen van de communistische leiders, zij financieren de grootse infrastructuurwerken en houden de overheidsbedrijven boven water. De banken missen bovendien een gezond kredietbeheer, voldoende interne controles en beslagen medewerkers. De Australischge chinakenner Rowan Callick weet dat “de raden van bestuur en het management bovendien regelmatig worden aangepast aan de behoeften van de partij”.

In het rapport van PriciwaterhouseCoopers merken de buitenlandse banken weinig vooruitgang tegenover 2005. De buitenlandse banken in China (waaronder Fortis, KBC en ING) geloven dat hun binnenlandse collega’s nog steeds worstelen met hun leningsportefeuille en met de aanpak van de overheid en andere regulerende autoriteiten” zo meldt Verreet in januari 2008. Het kan verkeren.

De negatieve berichten over China’s banken en haar overheidsregulatie zijn evenwel onuitputtelijk. “Van het agentschap Moody’s krijgen de Chinese grootbanken een waardering E+, dat is heel laag. Vandaag zijn die grote Chinese staatsbanken nog steeds financiële rampen waarbij de Amerikaanse kredietcrisis in het niets verzinkt” meent de Britse beleggingsspecialist Nick Vardy begin dit jaar nog.

Officieel heet het volgens Verreet dat bijvoorbeeld ICBC haar slechte leningen van 34 naar 4 procent terugbracht. Kenners hebben hun twijfels. Het agentschap Fitch rekende voor dat China zowat 700 miljard dollar slechte leningen meesleept. In mei 2007 had Ernst&Young de slechte schulden zelfs op 900 miljard dollar geschat, waarvan 358 miljard dollar voor de vier grootbanken alleen. Vandaag heeft de Chinese staat een spaarspotje van ongeveer 1.000 miljard euro. Zal dat volstaan om de putten te dichten? Binnenkort weten we meer, zo besluit Verreet z’n articel in Vacature.

Na een half jaar weten we dus meer en het zou interessant zijn dat Verreet z’n analyse van januari 2008 eens actualiseert. Met zijn kennis, eruditie en toegang tot de relevante informatie zou hij een interessant verhaal kunnen maken, men zal toch eens de ‘echte’ achtergronden van de ficnaicële crisis moeten opdelven.

En hij kan zijn oor misschien ook eens te luisteren leggen bij Jaap Koelewijn, hoogleraar Finance aan de Universiteit van Nyenrode die op 08/10/08 vindt dat China en Rusland het westen te hulp moeten schieten: 'Deze landen zouden bereid moeten zijn om westerse landen en de Verenigde Staten impulsen te geven met hun kapitaaloverschotten. Het is ook in hun belang dat de Amerikaanse economie niet volledig instort', aldus Koelewijn. Hoe groot de kans is dat dit gaat gebeuren kon hij niet zeggen. 'Maar er moet nieuw geld komen in het financiële systeem.' Dat is al een heel ander taalgebruik dan een half jaar geleden. Zullen de ‘socialistische’ en ‘ex-communistische’ landen het ‘kapitalisme’ moeten redden. Zo ziet het er naar uit. En tegen welke prijs?

Jan Hertogen