Feiten aandragen. Het zou de eerste en allerbelangrijkste taak moeten zijn van oorlogsjournalisten. Bij het conflict rond Zuid-Ossetië kreeg ideologie, interpretatie en stemmingmakerij helaas al snel de bovenhand. Het begon nochtans goed. Vrijdag kon je in veel media een Reuters-bericht vinden dat heel veel droge informatie bevatte.

- Over de gewelddadige poging van de Georgische president Saakashvili om de opstandige provincie Zuid-Ossetië terug onder controle te krijgen. Een poging die aan misschien wel 1400 mensen het leven kostte.
- Over de Russische vredestroepen (in Zuid-Ossetië zijn vredestroepen uit Georgië, Rusland en Noord-Ossetië als onderdeel van het vredesakkoord van 1992) die beschoten werden waardoor tien doden vielen en dertig gewonden.
- Over de vele gebouwen waaronder een hospitaal die vernietigd werden door Georgische bommen
- Over de vluchtelingenstroom (ondermeer richting Rusland) die dat op gang bracht. Georgië laste zelfs een kort staakt-het-vuren in om aan de inwoners van de Zuid-Ossetische hoofdstad Tskhinvali de kans te geven de stad te verlaten.
- Over de Russen die op dat geweld reageerden door versterking te sturen.
- En over een zitting van de VN-veiligheidsraad. Rusland legde daar vrijdag een tekst voor een verklaring voor. De VS en Groot-Brittannië steunden Georgië in haar verzet tegen die verklaring omdat die beide zijden (dus zowel Georgië als Rusland en de Zuid-Ossetische rebellen) opriep om het geweld te stoppen.

Enkele dagen later is van dat soort feitelijke berichtgeving nog weinig te merken. Wie oppervlakkig de kranten leest, krijgt het eenzijdige beeld van de grootmacht Rusland die het kleine, dappere en pro-Westerse Georgië verplettert. Volgens een artikel in het Amerikaanse weekblad The Nation kwam die switch er door een “PR offensive so layered and sophisticated”. The Nation schrijft dat de Georgische premier Lao Gurdenidze vrijdagmorgen met vijftig Westerse bankmanagers praatte.

“Lado is a former banker himself, so he knew that by framing the conflict for the most influential bankers and analysts in New York, that these power bankers would then write up reports and go on CNBC and argue Lado Gurgenidze's talking points. It was brilliant, and now you're starting to see the American media shift its coverage from calling it Georgia invading Ossetian territory, to the new spin, that it's Russian imperial aggression against tiny little Georgia.” Zo citeert The Nation een manager van een Amerikaans hedge fund.

Het zou kunnen dat die handige zet van de Georgische regering een rol speelde. Maar bij een dergelijk conflict duiken ook heel snel ideologische schema's op. Goed versus kwaad, pro-westers versus anti-westers, pro-democratie versus anti-democratie (dat Saakashvili vorig jaar vreedzame betogers uit elkaar liet slaan, een kritisch tv-station sloot en betogingen en stakingen verbood, laten we dan even buiten beschouwing).

Dergelijke schema's maken het onmogelijk om nog een nuchtere met feiten gevoede analyse over de belangen en de strategie van Georgië, Rusland en de VS te maken zoals deze hier. In de plaats komen emoties. Journalisten als Evita Neefs van De Standaard of de commentatoren van Libération schreeuwen dan hun ontgoocheling uit over de veel te zachte reactie van het (goede) Westen tegen (het slechte) Rusland. De hierboven gegeven feiten en mogelijke nuances spelen dan blijkbaar plots geen enkele rol meer.