In één klap waren ze terug: de duistere jaren '80. Toen het ijzeren gordijn nog fors overeind stond en extreemrechtse en extreemlinkse groeperingen - al dan niet met de hulp van schimmige "stay-behind" netwerken van de CIA - aanslagen pleegden in ons land. Voor de media was de arrestatie van Sassoye en Carette een mooie gelegenheid om nog eens in de archieven te duiken op zoek naar foto's van beschadigde gebouwen uit die lang vervlogen tijd. In hun nostalgische ijver wekten deze media (misschien zelfs ongewild) toch al minstens de indruk dat dergelijke gruwelijke dingen ook vandaag weer mogelijk zijn.

Gelukkig verliezen niet alle journalisten hun koelbloedigheid. Georges Timmerman van De Morgen schrijft dat het gevonden bewijsmateriaal “bijzonder mager” is. Marc Metdepenningen van Le Soir gaat nog een stapje verder en trok zelf op onderzoek. Zaterdag kon je in alle kranten lezen dat een hoge politiebron had laten weten dat er “materiaal om springtuigen te fabriceren werd aangetroffen” bij ex-CCC'er Sassoye. Het zou gaan om een lont van 30 meter. Volgens Flor Dewit onderdeel van een cadeau voor zijn huwelijk: een groot vuurwerk dat op 17 mei werd afgeschoten in Sint-Gillis. Le Soir publiceerde op haar website een filmpje waarop te zien is hoe Sassoye de vuurpijlen één voor één aansteekt. De lange lont waarmee hij alle vuurpijlen in één keer wou aansteken kon hij door de regen niet gebruiken. Even later maakte de politie van Sint-Gillis (jawel, de politie! Communiceren die dan niet met het federaal parket van Johan Delmulle?) een einde aan het feestje en kon Sassoye de resterende pijlen mee naar huis nemen. De vrienden van Dewit waren vergeten een vergunning aan te vragen.

In De Standaard zal je dat soort kritische berichtgeving over terreurzaken niet snel lezen. Journalist Filip Verhoest schrijft netjes en zonder morren op wat het gerecht en zijn bronnen bij de politie verklaren. Eén van de gearresteerde verdachten is Constant Hormans die in de jaren '90 een gevangenisstraf uitzat voor zijn rol bij gewapende overvallen. De Morgen schrijft dat “hij zijn straf al lang heeft uitgezeten” en “onlangs hertrouwd is met een advocate en een gezin met drie konderen heeft”. Wie een beetje googlet, kan zien dat deze man al eens een petitie tekende en zich daarbij voorstelde als lid van “Bloc Marxiste-Léniniste”, een organisatie die sinds eenvijftal jaar actief is in Brussel als we wikipedia mogen geloven.

Bij De Standaard googlen ze niet. “Waarom zou een gewezen figuur uit het misdaadmilieu meewerken aan een politiek-ideologische strijd?”, vragen ze zich daar samen met het gerecht af. “'Hij kan door de andere leden van de groep gebruikt zijn om aan springstoffen of wapens te geraken', zeggen speurders. 'Misschien is hij ook ingelijfd omdat hij weet hoe overvallers te werk gaan of hoe de politie reageert op aanslagen en overvallen.'” Alsof een ex-gedetineerde niet het recht heeft om (zij het folkloristische, bizarre en extreme) politieke ideeën te hebben.

Als googlende amateurspeurder kan ik de professionele speurders van het federaal parket meteen nog een aantal prangende vragen onder de neus schuiven. Waarom moest het gerecht maandenlang speuren, telefoons aftappen en mensen in de gaten houden om te ontdekken dat de verdachten contacten hebben met gearresteerde linkse militanten in Italië? De speurders hadden ook gewoon even kunnen surfen naar de website van Secours Rouge. Daar staan de adressen van de gearresteerde Italianen bijéén. De site staat ook vol met foto's en filmpjes van solidariteitsacties met de Italianen. Secours Rouge organiseerde zelfs in Brusselse Dolle Mol een info-avond over de gearresteerde Italiaanse activisten.

Waarom wordt Carette tegelijk met de anderen opgepakt, maar voor een totaal andere reden? Werd toevallig nu pas duidelijk dat hij de voorwaarden van zijn vervroegde vrijlating overtrad? Waarom stuurt het gerecht een antiterreurteam af om iemand te arresteren die in geen enkele terreurzaak wordt verdacht maar er enkel van verdacht wordt zijn voorwaarden van vervroegde vrijlating te overtreden? Wou het gerecht – door de bekendste mediafiguur van de ex-CCC-leden te arresteren – extra ampleur geven aan de zaak?

Dat laatste zou dan passen in de piste die Marc Metdepenningen van Le Soir naar voor schuift: “L’arrestation spectaculaire des ex-militants des Cellules communistes combattantes (CCC), Pierre Carette et Bertrand Sassoye, et de trois autres suspects semble s’apparenter à une nouvelle opération sacrificielle destinée à proclamer que la Belgique, oui, est pleinement engagée dans la lutte planétaire contre le terrorisme.” Even tonen dat het veelgeplaagde en bekritiseerde federaal parket met al haar bevoegdheden en middelen wel degelijk hard werkt. Als het dossier effectief even vederlicht is als het nu lijkt te zijn, zou die strategie wel eens als een boemerang in het gezicht van federaal procureur Johan Delmulle kunnen terechtkomen.

UPDATE
Aan Franstalige kant zijn er wel meer journalisten die zich vragen stellen. Hugues Le Paige (ex-RTBF en nu freelance-journalist) schrijft op zijn blog: "A une semaine du procès en cassation du DHKPC, c’est aussi une manière d’installer un certain climat, d’inquiéter l’opinion, de titiller des médias qui réagissent au quart de tour." Deze week spreekt het Hof van cassatie zich inderdaad uit in de zaak tegen DHKPC. Het federaal parket trok naar cassatie nadat het hof van beroep van Antwerpen de leden van DHKPC vrijsprak voor terroristische activiteiten.