Kent u ze nog: het schattige duo Kris en Yves uit ‘Man Bijt Hond’? Ik moest aan hen denken toen ik vandaag las dat de Argentijnse presidente Cristina Fernandez de Kirchner – ook wel eens Cris genoemd – in Lima een ontmoeting zou hebben met niemand minder dan Yves Leterme, onze eigen premier. Cris en Yves herenigd! En dan nog wel voor de ogen van Europa en Latijns-Amerika die in Peru bijeenkomen voor een nieuwe ronde in het gevecht om de zogenaamde vrije handel. Wie meer wil lezen over de top tussen de Europese Unie en de Latijns-Amerikaanse landen kan ongetwijfeld ergens anders op deze website terecht voor een ernstig artikel.

Ik moet vooral denken aan hoe die ontmoeting zou verlopen. Ik heb zelf zeer positieve ervaringen met bilaterale contacten tussen Argentinië en België, maar op dat niveau hebben beide landen elkaar nauwelijks iets te bieden. De politieke, economische en culturele banden tussen mijn twee vaderlanden zijn nagenoeg onbestaande. Ik vond het dan ook vreemd dat van alle Europese leiders die in Lima aanwezig zijn, onze Cris een afspraak heeft met één van de minst relevante en charismatische van allemaal, onze Yves. Cris dweept met Europa en laat zich graag fotograferen met Angela Merkel, met Rodriguez Zapatero of Nicolas Sarkozy. Of met één of andere Europese royal, want Cris houdt wel van een beetje glamour. Maar wat moet ze in hemelsnaam met onze Yves aanvangen?

Misschien willen ze elkaar wel troosten en kunnen ze een zelfhulpgroep oprichten voor politieke leiders die er maar niet in slagen hun nieuwe regeringen vlot te doen draaien. Op dat vlak kunnen beiden veel ervaringen met elkaar uitwisselen. Yves is nog maar pas premier en sukkelt al van de ene crisis in de andere. Ik hoor tot in Argentinië hoe er aan de poten van zijn stoel wordt gezaagd. En ook Cris heeft het lastig, wisselde al na een paar maanden haar minister van economie en ziet haar populariteit de afgrond in duiken. Grote beloftes waar maar niets van terecht komt, ruzie met de media, arrogantie, niet bezig met de echte problemen van de mensen maar met futiliteiten,… Cris en Yves kunnen er allebei over meepraten.

De vijf minuten politieke moed waar Yves zo bevlogen over sprak staan gelijk met de politieke veranderingen die Cris ons beloofde. We blijven erop wachten. En terwijl Yves ruzie maakt met de RTBF, heeft Cris het aan de stok met Clarín, de grootste mediagroep in Argentinië. Beiden zijn ze even doof voor de argumenten van de tegenpartij: als zij bij hun standpunten blijven zijn ze sterk, onverzettelijk en principieel en als ‘de anderen’ (de Franstaligen, de Argentijnse landbouwsector) dat ook doen dan zijn ze onredelijk en hebben ze er niets van begrepen. België en Argentinië hebben beide af te rekenen met stijgende armoede, stijgende inflatie, sociale problemen, maar Yves heeft het te druk met Brussel-Halle-Vilvoorde en Cris met haar hogesnelheidstrein.

Kris en Yves vormden een schattig duo, Yves en Cris zijn dat minder: twee empathieloze politici, twee fantasieloze regeringsleiders, twee mensen die ik het liefst hand en hand zou zien wegwandelen, op naar de ondergaande zon, om dan nooit meer terug te keren. België en Argentinië hebben dan eindelijk toch iets gemeen.