Broederlijk Delen / Pax Christi05 juni 2007 – 03:55

1. Een verstikkende bezetting
Israël bezet de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem, en de Gazastrook sinds 10 juni 1967. Deze gebieden, bekend als de bezette Palestijnse gebieden, staan al veertig jaar onder Israëlische militaire en administratieve controle. In die periode heeft Israël zijn effectieve controle over het gebied versterkt, door de bouw van nederzettingen en nederzettingswegen voor 450.000 Israëli’s, de bouw van muren en hekkens, de confiscatie van land en water, de vernieling van duizenden huizen en de oprichting van meer dan 540 checkpoints en obstakels op de Westelijke Jordaanoever. Deze maatregelen hebben de Palestijnse gebieden opgedeeld en de bevolking opgesloten in tientallen gesloten enclaves. Ondanks zijn ‘unilaterale terugtrekking’ uit de Gazastrook in 2005, blijft Israël een bezettende macht. Het oefent de controle uit over de grenzen, verhindert de toegang tot het gebied en controleert zowel de zee als het luchtruim.

2. Een gedoogbeleid tegenover Israël
Als bezettende macht is Israël verantwoordelijk voor de bescherming van de burgers in de bezette Palestijnse gebieden. Israël weigerde echter systematisch zijn verplichtingen te respecteren en beging talloze mensenrechtenschendingen. Palestijnse burgers betaalden de tol voor deze maatregelen, waarvan sommige oorlogsmisdaden zijn volgens de Vierde Conventie van Genève. Hoewel de EU Israël meermaals opriep om deze illegale maatregelen te stoppen, gaf het Israël de kans om zich te integreren in de Gemeenschapsmarkt en deel te nemen aan programma’s zonder hieraan Israëls respect voor het internationaal humanitair recht aan te koppelen. De EU gedoogde ook dat Israël zijn contractuele relaties met de Unie uitvoert op een manier die het internationaal recht schendt. Hierdoor faalde de EU niet alleen haar eigen Gemeenschapsrecht te respecteren, maar gaf ze Israël bovendien een uitzonderlijke marge om straffeloos het internationaal recht te schenden.

3. Een kostelijke bezetting
Europa slaagde er evenmin in zijn vooropgestelde doelstelling te bereiken: de tweestatenoplossing. Het ontlast Israël van de financiële en politieke gevolgen van de bezetting. De EU richt zich voornamelijk op de bescherming van Palestijnse burgers tegen de humanitaire gevolgen van Israëls geweld. Dit beleid liet Israël toe om, op een manier die het internationaal humanitair recht schendt, zijn effectieve controle over de Palestijnse gebieden te versterken. Ondanks massale donorhulp is het proces van de dramatische economische terugval en de Palestijnse ‘on-ontwikkeling’ niet tegengehouden.

4. Gebrek aan respect voor fundamentele regels en instabiliteit in de regio
Zowel Palestijnen als Israëli’s hebben het recht op zelfbeschikking en moeten in vrede kunnen leven in een soevereine staat met veilige grenzen. Palestijnen moeten Israëls recht respecteren om in vrede te leven binnen veilige en erkende grenzen, zonder bedreigingen of geweld. Israël moet het Palestijnse recht op zelfbeschikking erkennen in een leefbare en soevereine staat met veilige grenzen. De acties van alle partijen worden echter gekenmerkt door een gebrek aan respect voor de principes van het international recht, in het bijzonder die principes die de bescherming van burgers garanderen. Sinds de start van het vredesproces, hebben Palestijnse gewapende groeperingen Israëlische burgers aangevallen, met als resultaat vele doden en wijdverspreide angst. In zijn veertigjarige bezetting heeft Israël vele illegale maatregelen tegen Palestijnse burgers ondernomen zoals opzettelijke doodslag en verwondingen. Als gevolg van de economische sancties, kampt de Palestijnse bevolking nu ook met een economische crisis en de ineenstorting van de publieke instellingen en diensten. Het uitlokken van een dergelijke humanitaire crisis in de bezette Palestijnse gebieden zal uitmonden in meer onveiligheid voor Israël’s en Palestijnen en regionale onstabiliteit aanwakkeren.

Aanbevelingen aan de EU en de lidstaten:

1. Veertig jaar illegale bezettingsmaatregelen
We roepen de EU op om Israël aan te sporen om de nederzettingen, de interne checkpoints, de muren en hekkens te ontmantelen en te stoppen met de confiscatie van land en huisvernielingen. Zo kunnen de voorwaarden voor een rechtvaardige vrede en een leefbare tweestatenoplossing hersteld worden en kan de bezetting eindigen.

2. Veertig jaar schendingen van het international recht
We roepen de EU op om Israëls respect voor het internationaal humanitair recht en de mensenrechtenverdragen te garanderen. De EU kan deze illegale maatregelen niet langer toestaan. In haar bilaterale relaties moet de EU Israëls respect voor het internationaal recht verzekeren. Zo kan ze Israëls marge verkleinen om de regels voor de bescherming van burgers te schenden en tevens haar eigen Gemeenschapsrecht respecteren.

3. Veertig jaar kostelijke bezetting
We roepen de EU op om een coherent beleid te ontwikkelen dat haar beleid inzake hulp aan haar politieke doelstellingen koppelt. De EU moet garanderen dat haar hulp Israël niet ontheft van de verplichting om de kosten van de bezetting te dragen. Ook moet de EU erop toezien haar hulp Israël niet in staat stelt om zijn illegale bezettingsbeleid te versterken. Zoniet, is het vooruitzicht op regionale stabiliteit onmogelijk en ondermijnt Israël één van de voornaamste doelstellingen van het Europese Nabuurschapsbeleid.

4. Veertig jaar succesloze internationale diplomatie
We roepen de EU op om haar wettelijke verantwoordelijkheden op te nemen en bij te dragen aan de ommekeer van de wetteloosheid in de regio. De EU moet de basis van een efficiënt vredesproces herstellen en de nood aan onderhandelingen bevestigen.

Deze verklaring is een initiatief van CIDSE lidorganisaties: Broederlijk Delen, CCFD, Cordaid, Misereor, Trócaire; het Pax Christi netwerk: Pax Christi Internationaal, Pax Christi Duitsland, Pax Christi Ierland, Pax Christi Italië, Pax Christi Oostenrijk, Pax Christi Portugal, Pax Christi Verenigd Koninkrijk Pax Christi Vlaanderen, Pax Christi Wallonië-Brussel, H..B. Michel Sabbah; en Heks-Eper.