WimdeNeuter26 september 2006 – 17:04

Bij de parlementsverkiezingen in oktober 2003 sleepte Blochers SVP (de Zwitserse tegenhanger van het Franse Front National of het Vlaams Belang) niet minder dan 55 van de 200 zetels in de wacht. De SVP was meteen de sterkste formatie van het land. In december 2003 deed Blocher met vlag en wimpel zijn intrede in de Bundesrat/Conseil national (de federale regering waarin zeven ministers zetelen). Hij kreeg meteen de portefeuille van Justitie en Politiewezen in de schoot geworpen. Het gevolg laat niet op zich wachten. Zwitserland maakt een pijlsnelle verrechtsing door. Blochers nieuwe asiel- en vreemdelingenwet werd gesteund door een meerderheid van de federale regering en het parlement. Het neutrale en humanitaire Alpenland heeft op dit ogenblik de strengste asiel- en vreemdelingenwetten van heel Europa.

De Zwitserse asielwetgeving dateerde uit 1931. Tot dan gingen de Zwitsers er prat op inwoner te zijn van een typisch ‘asielland’ in de klassieke zin van het woord. Duizenden politiek vervolgden uit alle windstreken vonden een onderkomen in het neutrale Zwitserland: Richard Wagner en Vladimir Iljitch Lenin om slechts twee van de prominentste asielzoekers uit de Zwitserse geschiedenis te noemen. Onder druk van het nationaal-socialisme en fascisme – tijdens het interbellum en de Tweede Wereldoorlog lag Zwitserland geprangd tussen het Duitsland van Hitler en het Italië van Mussolini – maakten de Zwitsers schoon schip met hun humanitaire traditie en vluchtelingvriendelijke politiek. In 1931 kondigde de Zwitserse regering de wet op het verblijf en de vestiging van buitenlanders goed, waarin voor het eerst het begrip asielrecht werd omschreven. De wet was op papier gezet door Max Ruth, een topambtenaar van het federale ministerie van Justitie en Heinrich Rothmund, de chef van de dienst vreemdelingenpolitie. Beide heren lieten er weinig twijfel over bestaan dat ze veel sympathie hadden voor de leider van hun buurland, Adolf Hitler. “Deze wet streeft naar een toelatingsbeleid dat alleen maar kan gebaseerd zijn op afweer tegen een toestroom van buitenlanders,” verklaarde Max Ruth destijds. In 1938 na de zware anti-joodse pogroms van de Kristallnacht kende Zwitserland inderdaad een stijging van het aantal politieke vluchtelingen uit Duitsland. Heinrich Rothmund sloeg bikkelhard op tafel en zei: “wij hebben geen twintig jaar lang strijd gevoerd tegen de ‘àœberfremdung’ en vooral tegen de ‘Verjudung’ van Zwitserland om ons nu massaal immigranten te laten opdringen.” Op aandringen van Rothmund voerde Nazi-Duitsland in 1938 de J-pas voor de joden in. Op de identiteitspapieren en reispassen van Duitse joden werd een J gestempeld. En de Zwitserse overheid weigerde voortaan immigranten met zo’n J-pas. Vanaf 1942 zou Zwitserland trouwens zijn grenzen met de fascistische buurlanden Duitsland en Italië hermetisch afgrendelen, waardoor tienduizenden politieke vluchtelingen aan hun beulen werden overgeleverd.

In zijn berichtgeving over het nakende referendum over de Blocherwetten verwees de in Zürich verschijnende links-groene ‘Wochenzeitung’ naar deze allesbehalve fraaie bladzijden uit de Zwitserse vaderlandse geschiedenis. “Het citaat van Max Ruth past perfect op de nieuwe vreemdelingenwet van Christophe Blocher,” zo schreef Wochenzeitungjournalist Marc Spescha. “Bij Heinrich Rothmund moeten we alleen de term ‘Verjudung’ veranderen door ‘misbruik van het asielrecht’ om de nieuwe Zwitserse asielwet te actualiseren.

De Blocherwetten zijn uiteraard niet gericht tegen immigranten uit de lidstaten van de Europese Unie (60% van de immigranten zonder Zwitserse identiteitskaart), maar tegen mensen uit zogenaamde ‘derde landen’. Hun aantal moet drastisch naar beneden. of om minister van Justitie en Politiewezen, Christoph Blocher, te citeren: “slechts 10% van de asielzoekers zijn echte politieke vluchtelingen”. Waarop Blocher dit cijfer baseert is in Zwitserland een goed bewaard staatsgeheim. Maar de boodschap heeft indruk gemaakt op de Zwitserse stemgerechtigden: asielzoek(st)ers zijn per definitie fraudeurs, zij maken misbruik van het Zwitserse asielrecht.

In de wetsvoorstellen die op 24 september aan de kiezers werden voorgelegd staan bepalingen die indruisen tegen het internationaal humanitair recht en tegen de VN-vluchtelingenconventie, die Bern in 1955 heeft ondertekend (maar pas in 1967 heeft geratificeerd). De Zwitserse overheid zal in de toekomst alleen nog maar ingaan op een asielaanvraag als de politieke vluchteling zich aan de grens aanbiedt met een geldige reispas of een identiteitskaart. Een geboorteakte of een rijbewijs volstaan niet langer als legitimatiebewijs. De kandidaat asielzoeker moet zijn identiteitsbewijs binnen de 48 uur kunnen voorleggen, zo niet wordt hij/zij genadeloos het land uitgezet. De Zwitserse overheid begaat hiermee een ernstige inbreuk op de VN-vluchtelingenconventie.

Afgewezen asielzoek(st)ers verliezen automatisch het recht op sociale bijstand. Zij hebben niet langer recht op een woning en een uitkering en worden met andere woorden op straat gezet, ongeacht of zij minderjarig of meerderjarig, invalide, ziek of hulpbehoevend zijn. Hiermee gaat de Zwitserse staat ondermeer in tegen de internationale kinderrechtenconventie.
De Zwitserse staat kan in de toekomst asielzoekers, die weigeren hun echte identiteit prijs te geven, tot twee jaar gevangenisstraf veroordelen. Asielzoekers die weigeren mee te werken aan hun uitwijzing en repatriëring kunnen tot een jaar gevangenisstraf worden veroordeeld. De maatregel geldt ook voor minderjarigen. Zij kunnen voor negen maanden naar de gevangenis worden gestuurd. En dat is een flagrante inbreuk op de internationale Kinderrechtenconventie: minderjarigen horen niet thuis in een gevangenis.

De nieuwe vreemdelingenwet die op 24 september werd goedgekeurd is een apartheidswet op zijn Helvetisch. Een derde van de maatregelen die in de nieuwe wet opgesomd worden zijn politiemaatregelen die alleen gelden voor immigranten of asielzoekers uit ‘derde landen’, dus niet voor Zwitserse staatsburgers of immigranten uit de EU-lidstaten. Zo kan de politie zonder enige restrictie huiszoekingen doorvoeren bij mensen uit ‘derde landen’, zonder huiszoekingsbevel (voor Zwitsers en EU-burgers moet de politie uiteraard een officieel huiszoekingsbevel kunnen voorleggen). De politie kan zonder enige beperking vingerafdrukken en biometrische data van asielzoekers en immigranten uit ‘derde landen’ opeisen – Zwitsers en EU-burgers daarentegen kunnen nog steeds weigeren deze gegevens aan de politie te verstrekken. Daarmee zet de Zwitserse overheid een van de grondslagen van de democratische rechtstaat op de helling. Een rechtstaat past immers voor alle mensen dezelfde wetten toe.

De nieuwe Zwitserse vreemdelingenwet neemt ook gretig een van de dwangneurosen van heel Europees rechts en extreem-rechts over. Een huwelijk tussen een Zwitsers staatsburger en een burger uit een niet-EU-land is per definitie verdacht, want een mogelijk schijnhuwelijk. De politie mag ongebreideld overgaan tot diepgaande buurtonderzoeken en mag verwanten en vrienden van de huwelijkskandidaten op de rooster leggen. Wie ervan verdacht wordt een schijnhuwelijk te hebben aangegaan kan tegen een gevangenisstraf van drie jaar effectief aanlopen. Wie een schijnhuwelijk aangaat en zich daarvoor laat betalen riskeert vijf jaar opsluiting. In het geval een huwelijk tussen een Zwitsers staatsburger en een niet-EU-burger na minder dan drie jaar op de klippen loopt, zal de verblijfsvergunning van de partner, die uit een ‘derde land’ afkomstig is, niet worden verlengd en zal deze persoon het grondgebied moeten verlaten.

Kerken, mensenrechtenverenigingen zoals Amnesty International, talloze activisten van de solidariteitsbeweging met de ‘mensen zonder papieren’, andersglobalistische militanten en de partijen van het Zwitserse linkse politieke spectrum (groenen en sociaal-democraten) hebben maandenlang campagne gevoerd tegen de Blocherwetten. Prominenten zoals de voormalige socialistische minister Ruth Dreyfuss en Jean-Pierre Hocké, de voormalige commissaris voor de vluchtelingen van de Verenigde Naties, sloten zich bij deze campagne aan. Tevergeefs zo is op zondag 24 september gebleken. De nieuwe asielwet werd met 67,75% van de stemmen goedgekeurd. De nieuwe vreemdelingenwet behaalde een meerderheid van 67,96%. Geen enkel van de 26 Zwitserse kantons stemde tegen. Integendeel, overal behaalde de extreem-rechtse minister van Justitie een meerderheid voor zijn racistisch gedachtegoed. In het centrale en erg landelijke kanton Schwyz stemde 80,1% van de stemgerechtigden voor de voorstellen van Christoph Blocher. Het minst enthousiaste kanton bleek Genève te zijn: daar behaalden de Blocherwetten een meerderheid van 51,3%.

De wereld reageert geschokt op de Zwitserse stembusuitslag. Niet dat de Europese Unie meteen een uitblinker is in een humanitair asielbeleid, maar voor Europees Commissaris van Binnenlandse Zaken en Justitie, Franco Frattini, was de uitslag van het Zwitserse referendum onaanvaardbaar. Frattini kan bezwaarlijk als een linkse rakker worden gedoodverfd. In een vorig leven was hij ooit minister van Buitenlandse Zaken in de regering van Berlusconi’s Forza Italia. Hij vond dat de nieuwe Zwitserse asiel- en vreemdelingenwet niet overeenstemt met de Europese normen. Het Hoog Commissariaat voor Vluchtelingen van de Verenigde Naties liet weten dat de Blocherwetten in strijd zijn met de VN-vluchtelingenconventie. En in de week voor het referendum formuleerde Doudou Diène, de bijzondere VN-rapporteur voor racisme, een felle aanklacht tegen de Zwitserse overheid. Voor de VN-Mensenrechtenraad in Genève verklaarde Diène op 19 september dat het “racisme in Zwitserland politiek geïnstitutionaliseerd wordt”. “De Zwitserse overheid benadert het probleem van de immigratie en het asiel eenzijdig vanuit een veiligheidsbeleid.”

Toen Blochers extreem-rechtse en racistische SVP aan een steile electorale opgang bezig was, gingen er in liberale en linkse kringen in Zwitserland stemmen op om de partij regeringsverantwoordelijkheid te geven. Blocher en de zijnen zouden spoedig bewijzen dat ze regeringsonbekwaam en louter gespecialiseerd zijn in vreemdelingenhaat en racistische demagogie. Kortom: “Blocher zou zich kapot regeren”. De extreem-rechtse multimiljonair staat inmiddels al bijna drie jaar aan het roer van het departement justitie en politie. Hij heeft zich niet kapot geregeerd. Hij heeft de Zwitserse maatschappij kapot geregeerd en gezorgd voor een razendsnelle verrechtsing. Op 24 september nam 48% van de Zwitserse stemgerechtigden aan het referendum deel. Een uitzonderlijk hoge opkomst naar Zwitserse normen. Nagenoeg 70% van dit electoraat schaarde zich zonder meer achter wetten, die gebaseerd zijn op vreemdelingenhaat. Wie in Vlaanderen de illusie koestert dat het Vlaams Belang zich in een regering “kapot zal regeren” is gewaarschuwd.

Dit artikel verschijnt binnenkort ook in Uitpers