Milano met caddie en boodschappentas, eten voor de volgende 14 dagen!

Toen ik onlangs op de voedselbedeling was raakte ik eventjes in gesprek met een rijzige exotisch uitziende man, hij vertelde me in goed Nederlands met een duidelijke "Hollandse" tongval dat hij een professionele voetbaltrainer was en of ik misschien iemand in de media kende die zijn verhaal kon vertellen. Omdat ik toen met een andere opdracht bezig was kon ik hem niet onmiddellijk helpen, maar het intrigeerde me wat zo iemand komt doen op de voedselbedelingen, ergens paste zijn sportieve figuur en uiterlijk niet direct in het beeld van wat ik tot nog toe had van mensen die eens op de 14 dagen een caddie levensmiddelen komen halen bij een hulporganisatie.

Toen ik in het daaropvolgende weekend op een actie was ter gelegenheid van het verzet tegen extreme armoede, zag ik daar in het publiek "de voetbaltrainer" weer zitten. Omdat mijn nieuwsgierigheid geprikkeld was en ik wist dat ik nog wat plaats had in Mn agenda waagde ik het erop, sprak hem aan en vroeg of hij misschien z'n verhaal kwijt wilde op indymedia.

Hij wilde z'n verhaal wel kwijt maar wie is in godsnaam indymedia? door deze vraag niet uit m'n lood geslagen heb ik hem uitgelegd waar indymedia voor staat en het belang van getuigenissen van mensen zoals hij.

Met een brede glimlach accepteerde hij mijn aanbod en spraken we af voor een interview.

Dinsdagmiddag, stipt op het afgesproken uur komt Milano aan op de afgesproken plaats, hij begroet me vriendelijk en zegt dat hij wat documentatie bijheeft.

We zetten ons aan een tafeltje,ik kan direct mijn eerste vraag stellen:

I) Milano, waar ben jij geboren ?

M) "Ik ben geboren in Paramaribo in 1961."

I) Hoe ben je in Europa verzeild geraakt?

M)"Ik ben in 1970 met de hele familie naar Nederland gekomen, bijna mijn hele familie bestaat uit vrouwen ( lacht ) eerst is mijn broer en dan mijn zus en dan de rest van de familie overgekomen, de voorgangers betaalden steeds voor de volgende, zo zijn we verspreid geraakt over Rotterdam, Amsterdam en Haarlem, ik heb altijd in Amsterdam gewoond. De eerste twee jaar heb ik in hotels gewoond, er was een grote instroom van Surinamers in Nederland de toenmalige politieke situatie ( de dagen voor de onafhankelijkheid ) maakte dat er vele mensen het land ontvluchten omdat ze schrik hadden voor de situatie op Suriname, de Nederlandse regering heeft toen in Nederland voor noodopvang gezorgd, hotels, snel gebouwde flats en dergelijke..."

I) Hoe is het dan verder gegaan, hoe is de link met voetbal ontstaan?

M) "Ik heb toen in Nederland school gelopen tot m'n 18 jaar, inmiddels was ik wel bij een kleine voetbalclub terecht gekomen en had ik op 12 jarige leeftijd al wel door dat in voetbal mijn toekomst lag."

I) Had je dan al snel semi of prof contracten?

M) "Nee helemaal niet, het probleem was dat ik bij een kleine club was en ze me daar vanalles wijs maakten, achteraf bekeken had ik door dat ik daar te lang ben blijven hangen en dat ik bij een grotere club meer kansen zou hebben gekregen."

I) Hoe hield je inmidddels het hoofd financieel boven water?

M) "Ik had links en rechts de nodige baantjes, ik moest altijd wel zien of die combineerbaar waren met mijn prof voetbaltraining."

I) Hoe vlotte je voetbalcarrière inmiddels?

M) "Ik heb veel contacten gehad met grote clubs, maar 20-25 jaar geleden was het echt niet evident dat ze "gekleurde " spelers aannamen, er was ook veel vriendjes politiek en ik had als "vreemdeling" alles te bewijzen."

"Ik heb verschillende malen oefenwedstrijden meegespeeld met de "groten" en was een echte publiekslieveling, helaas mondde een en ander steeds weer uit in het bekende "u hoort nog van ons" inmiddels was ik ook al 26 jaar en besefte ik dat mijn toekomst als speler steeds onzekerder zou worden, ik heb toen beslist om me toe te leggen op prof training en coachen. Inmiddels zag je steeds meer allochtone jongeren in de clubs opduiken en ik had al snel door dat hier nieuwe perspectieven lagen, geleidelijk aan zag je de switch, autochtone jongeren bleven weg uit de clubs en nieuw allochtoon talent bood zich aan. Samen met het aanstormende allochtoon talent kwamen er nieuwe problemen, het werd je niet in dank afgenomen dat je een sterk allochtoon team samenstelde, de bond bedacht allerhande manoeuvres om ons uit de competitie te houden, ondanks dat ik selecteerde op talent en niet op huidskleur, mijn teams waren toen een goede mix multicultureel zeg maar.Desondanks dat werden de verhoudingen gaandeweg zo dat er steeds meer allochtonen in het team kwamen, we werden toen door de bond verplicht om bepaalde spelers uit te besteden in de lagere segmenten van de jeugd competitie, dit had twee gevolgen: het A-team werd verzwakt en talentvolle jongeren werden op een demotiverend zijspoor gezet."

I) Toen heb je een belangrijke beslissing genomen?

M) "Ja, iedereen vertelde me dat als ik echt zeker was van m'n zaak, ik de dingen zelf in handen moest nemen, uit onvrede met de gang van zaken ben ik in 1990 m'n eigen club begonnen dat hebben we tot '96 volgehouden, het was voor mij niet meer vol te houden, ik werkte 45 uur per week en alle tijd en geld ging in die club, we konnen gewoonweg geen sponsor vinden, achteraf bekeken ben ik tot de conclusie gekomen dat we een slecht bestuur hadden, iedereen was bezig met voetbal maar had geen verstand van PR. als we toen onze PR goed hadden kunnen voeren dan hadden we die sponsors wel kunnen aantrekken."

I) Hoe liep het in de goede jaren met je club?

M) "Kijk we hadden heel goede spelers, jongeren meestal uit kwetsbare milieus maar mét talent, we speelden internationaal op hoog (jeugd) niveau, het was prettig voor de jongens en er zijn veel positieve contacten uit voortgekomen, jongens dien nog steeds corresponderen of contact hebben met buitenlandse spelers van de clubs waar we te gast waren. Een van de sterke punten en een waar bindmiddel was het busje dat ik toen gekocht had, ik had m'n wagen verkocht en kon nu met het busje negen personen vervoeren. De ouders van de spelertjes kwamen zelden mee en het was altijd een hele heisa om wanneer er op verplaatsing werd gespeeld het team bijeen te houden, je kan je niet veroorloven om met de helft van je spelers op verplaatsing te gaan omdat de andere helft geen vervoer heeft, het busje heeft wat dat betreft wonderen verricht voor het team omdat we steeds voltallig konden aantreden."

"Helaas heb ik in 96 moeten inzien dat het geld op was, een spijtig voorval op ons trainingsterrein heeft de definitieve doodsteek gegeven, de leidingen van de douches waren in de strenge winter stukgevroren en de gemeente heeft ons daarvoor aansprakelijk gesteld, het was ofwel 8000 gulden (toen nog) op tafel leggen of geen competitie meer spelen omdat er geen sanitair was.Daar zat ik dan met een berg schulden waarvoor ik nu nog aan het afbetalen ben."

I) Hoe ben je dan in België terechtgekomen?

M) In Nederland moet je een aantal diploma's hebben om de profliga trainersschool te mogen volgen, vermits ik graag een a licentie zou willen bemachtigen, een licentie die me in staat zou stellen om als trainer of hulp aan te treden in eerste divisie clubs moet ik die cursussen volgen, in België is er die diploma vereiste niet en in 2000 heb ik beslist om naar België te komen om aldaar de cursussen te volgen, ik heb er inmiddels al enkele met succes afgerond, maar ook hier speelt geld een grote rol, tenminste toch voor mij, de eerste cursussen kostten " slechts" 150 Euro gaandeweg als het niveau stijgt worden ze duurder, mijn volgende cursus kost 500 Euro."

I) Heb jij nu een inkomen?

M) "Ja, ik heb een kranten ronde, hiervoor moet ik elke morgen om 3 uur opstaan en de kranten gaan ophalen om ze vervolgens te verdelen aan zo'n 300 abonnees. Het is hard werk, zeker als je het combineert met andere activiteiten, zoals bij mij dus het voetbal. Ik had toto voor 5 maanden ook nog een vergoeding uit Nederland maar die is dus nu weggevallen, eender hoeveel ik verdien het word toch afgeroomd door de schuld eisers."

"Ik zal hier eerlijk zijn, zonder de voedselpakketten van het PSC zou ik verhongeren daar bestaat geen twijfel over !"

I) Heb jij hier vrienden?

M) (denkt na) "Nou nee, vrienden maken kost geld, je moet kunnen deelnemen aan het sociale en culturele leven of zelfs eenvoudig eens op café gaan, dat zit er voor mij niet in, er is gewoonweg geen geld voor. Gelukkig zijn er de mensen van de voetbalclubs waar ik contacten heb, daar word ik altijd gul ontvangen, zij die mijn situatie kennen malen er niet om, mij een biertje te trakteren, op die manier kom ik nog onder de mensen en heb ik in zekere zin wel vrienden, het is natuurlijk wel gênant dat het altijd van een kant moet komen en ik wil geen misbruik maken van hun gastvrijheid."

I) Is er iets waar jij schrik van hebt, hoe kijk je naar de toekomst?

M) "Schrik? Nee ik heb zeker geen schrik in de toekomst, ik weet dat er geen grote rampen zullen gebeuren en dat aan alles wel een mouw te passen is, mijn sport opleiding heeft me een groot incasseringsvermogen gegeven, veel mensen zouden baat hebben om te leven volgens sportieve regels en discipline, sport hard je voor het echte leven. Helaas heb ik veel getalenteerde jongeren gezien die ontmoedigd geraakten en wat een beloftevolle carrière had kunnen zijn ruilden voor de misdaad, het is belangrijk dat iemand zich met die jongeren bezighoud, en hen via de sport structuur, waarden en perspectieven geeft, ik weet dat het kan!"

I) Je krijgt één wens, wat zou je kiezen?

M) "Ik wil gewoon een club, met een bestuur dat vertrouwen in me heeft, zodat ik kan bewijzen dat het werkt, ze zullen zien dat mijn trainingsmethode vruchten afwerpt, ik wil gewoon een club waar ik dat kan bewijzen."

Milano toont een map met kranten artikels en oude foto's van de ups en downs van zijn voetbalclubs.

Na ons gesprek, op weg naar de tram lopen we over het Stuivenbergplein, enkele jongens zijn er aan het voetballen en Milano kan niet aan de verleiding weerstaan om ook even een balletje te trappen.

Woensdagmiddag, Milana traint en begeleid een groep jonge aspirant voetballertjes op de kindervreugd terreinen in het Middelheimpark.

Pret tidens de training.

Tekst en uitleg moeten de kinderen verder op weg helpen bij hun verdere carriére

Kijk, zo do je een mooie beweging...

AKTIE !!!

Debriefing na de training, de trainingen van Milano zijn erg populair, met meer dan 30 kinderen heeft hij inmiddels de grootste groep en steeds weer brengen enthousiaste spelertjes meer vriendjes mee op de speciale trainingen van "meester" Milano

Iedereen is weg, Milano blijft alleen achter op het veld en moet het materiaal nog naar de kantine slepen.

Moest u contact met Milano willen opnemen, of Milano willen sponsoren kijk dan eens even op zijn (voorlopige) website voor meer info.

www.freewebs.com/macs100/index.htm